WIE DURFT DE ISLAM NOG TE BELEDIGEN? — Niet de minaretten, slachtmethodes of kledingvoorschriften zijn het probleem, het probleem is volgens PATRICK DE WITTE religie. Vooral als de belijders van die religie niet tegen kritiek kunnen, of hun voorschriften aan anderen willen opdringen.
De meest pertinente opmerking in de stortvloed van heftige pro- en contrareacties op het Zwitsers minarettenverbod is volgens mij: ‘Links-progressieven hebben jarenlang furieus van leer getrokken tegen de katholieke kerk maar voor de islam leggen ze nu al een hele tijd een wel heel opvallend groot begrip aan de dag.' Dat is ontegensprekelijk en spijtig genoeg waar.
De reden is overigens eenvoudig: we zijn natuurlijk niet gek. Katholieken — maar dat geldt ook voor boeddhisten, getuigen van Jehova, hindoes of satanisten — schrijven hoogstens een bol van verontwaardiging staande brief naar een krant. Moslims hebben de neiging zichzelf op te blazen in uw onmiddellijke nabijheid. Als ze u tenminste niet met een slagersmes onthoofden. Voor een camera, zodat het op JazeeraTube kan worden getoond om alle andere ongelovige honden jankend van angst terug in hun mand te jagen. Het is trouwens lang geleden dat we nog eens zo'n arme drommel op de knieën hebben zien zitten, smekend om zijn leven, terwijl zes gemaskerde en gewapende schoften achter hem klaar staan om hem op gruwelijke wijze een kopje kleiner te maken. Dát was pas boeiende televisie.
En vooraleer u op hoge poten reageert, Kristien Hemmerechts et les autres: kom alstublieft niet aanzetten met ‘u scheert alle moslims over dezelfde kam, slechts een héél klein percentage zijn gevaarlijke fundamentalisten'. Dat is namelijk hetzelfde als tegen een patiënt zeggen: uw kanker is maar een béétje uitgezaaid. Zoals men niet een klein beetje zwanger kan zijn, zo kan men niet een klein beetje opgeblazen, neergeschoten, door een brandbom getroffen of onthoofd worden.
Ik rekende me zonet voor het gemak bij de links-progressieven maar eigenlijk ben ik het een noch het andere. Ik ben in de eerste plaats een hardcore militant lid van de door Bill Hicks in het leven geroepen internationale ‘People Who Hate People Party'. U vindt ons op Facebook. Het komt hierop neer: ik vind iederéén een klootzak. Inclusief mezelf. Mijn opa die twee wereldoorlogen heeft overleefd en ‘den mensch' zoals hij ons ras omschreef dus goed heeft leren kennen, drukte me meer dan een keer op het hart: ‘Eigenlijk mag men niets of niemand vertrouwen, zelfs uw eigen gat niet, want het zal u ook beschijten'. Good point, beautifully made, zouden de Britten zeggen.
Toegegeven, een klootzak die mij zijn geloof of cultuur wil opdringen — wat in het geval van de moslims krek hetzelfde is, laten we daar alstublieft geen discussie meer aan wijden (... kijk om u heen... lees de krant... bekijk het journaal... klaar, we zijn het eens) — vind ik een nog iets kloteriger zak dan alle anderen.
Dat betekent hoegenaamd niet dat ik ‘rechts' ben. Het zegt louter dat ik niet onbesuisd en ongeïnformeerd een ver doorgedreven cultuurrelativisme ben toegedaan.
Waar ik mij rechthartig laat op voorstaan is dat ik een grondige afkeer heb van alles wat met religie te maken heeft, van welke strekking ook. Ik vind dat mensen die zich beroemen op hun religiositeit het verdienen om het voorwerp van aanhoudende spot en hoon te zijn. Voelt u zich hierdoor beledigd? Et alors? Zoals de voortreffelijke Australiër Steve Hughes al zei: ‘Er gebeurt volstrekt níets als iemand zich beledigd voelt. Het is niet dat er 's anderendaags naar de politie wordt gebeld met: gisteren werden mijn gevoelens gekwetst en vanmorgen had ik lepra. Je wil in een democratie leven en verwacht dat uw gevoelens ten alle tijde zullen gespaard worden? Wel, je bent een idioot!'
Dat is de nagel op de kop van een andere nagel die zo-even heel hard en trefzeker ook al op de kop is geslagen. Het is namelijk kiezen of delen: democratie, vrije meningsuiting en gelijke kansen voor iedereen, inclusief de kans om zich beledigd of tekortgedaan te voelen... of theocratie.
Vooraleer u op hoge poten reageert, Kristien Hemmerechts et les autres: welzeker ben ik er van overtuigd dat godsdienstvrijheid, wederzijds respect voor andermans religieuze overtuiging en inlevingsvermogen schone en humane principes zijn die zonder twijfel in een gezonde democratie thuishoren. Maar momenteel worden die fel bevochten vrijheden door moslims overal ter wereld misbruikt om diezelfde gezonde democratie te ondermijnen. Dat Luckas Vander Taelen door moslims wordt bespuugd in Brussel is, behalve uiteraard voor Luckas Vander Taelen, weinig meer dan een onfortuinlijk voorvalletje. Dat moslimgelovigen eisen dat de rest van de wereld zich aan hen aanpast inzake — en ik doe slechts een voor de hand liggende greep uit het ruime aanbod — vrije meningsuiting, vestimentaire voorschriften op school, slachtwijzen, zwembadetikette, de scheiding tussen kerk en staat, de omgang tussen mannen en vrouwen en nu ook ruimtelijke ordening in Zwitserland, dat is andere koek. Deze onrustbarende evolutie erkennen en bijgevolg de ruggengraatloze reactie van sommige prominente ongelovigen zorgwekkend vinden heeft totaal niets met xenofobie te maken. Laat ik wat dat betreft niet verkeerd begrepen worden: xenofobie is volgens mij maar voor één ding goed, namelijk om punten te scoren bij een spelletje Scrabble.
Nee, het pijnpunt is religie. Religiositeit is niets meer dan goed georganiseerde angst. Angst om onbetekenend te zijn in het allesverblindende licht der eeuwigheid. Angst voor de dood dus. Gelovigen, in welke leer dan ook, hebben één ding gemeen: ze willen het niet geweten hebben dat de mens in wezen slechts een capricieus bewustzijn met een ruggengraat is. Een klootzak, quoi.
Zoals uw,
(pdw)
PATRICK DE WITTE
Wie? Tv-maker en satiricus, bekend als (pdw). Wat? Religies, ook de islam, moet je kunnen bespotten. Waarom? Van spot en hoon wordt niemand ziek.
BRON
Geen opmerkingen:
Een reactie posten